Censuur en de Chinese muur

Het is zo ver! Het moment waar we drie maanden lang naar hebben uitgekeken is gekomen; we zijn Peking binnen gereden. In perfecte harmonie met het begin van de reis vond dit plaats in de stromende regen en heel onwennig niet met de motor, maar met de trein. De motoren hebben we eergisteren in de haven van Tianjin achter gelaten. Dat ging dankzij de waardeloze organisatie van onze verplichte gids niet van harte, maar uiteindelijk is het gelukt. We hopen over iets meer dan een maand onze motoren weer in Nederland te zien…

Nadat we een dag moesten wachten omdat de grens tussen Mongolië en China om onduidelijke redenen dicht was begon ons China-avontuur erg prettig. Na drie maanden zijn we gewend geraakt aan een soort helden-status. Zo goed als iedereen die we spreken vindt het gaaf wat we aan het doen zijn, heeft er bewondering voor en wil met een beetje geluk ook met ons op de foto. Dit geeft ook bepaalde privileges, die met name bij grensovergangen duidelijk worden. Zo ook bij de grens van China. Toen we hier aankwamen bij de paspoort controle stond er een hele rij, maar de officials plaatsen ons vooraan in de rij. Toen we na het officiële gedeelte middels een knop een “customer satisfaction review” konden aanklikken kozen we uiteraard voor “very satisfied”. Zoiets moderns hadden we al een tijdje niet meer gezien overigens.

Na lange tijd in ex-Sovjet landen te zijn geweest was China weer een compleet nieuwe ervaring. Enerzijds enorm modern, anderzijds met een enorm smerig volk. Roggelen, boeren, smakken, kinderen die hun broek naar beneden trekken om in een droge fontein te plassen, verpakte kippenpoten in de supermarkt, botten en vissenkoppen gewoon opeten; niks verbaast ons hier inmiddels meer. Ook doet men hier een leuke poging borden met Chinese tekens te voorzien van een Engelse vertaling; wegens de slechte vertalingen een erg lachwekkend fenomeen. Ook de helft van de websites die we gebruiken is hier keihard geblokkeerd; waaronder Google. Een alternatieve zoekmachine vinden zonder Google was een uitdaging. Wat ze hier dan wel weer kunnen is eten maken. Al een paar dagen eten we heerlijk in dit land. Chinees eten is het niet, het lijkt immers in niets op de bami die we bij de Chinees om de hoek halen; maar wat het ook is, het is heerlijk! Wel dient men hier met stokjes te kunnen eten, beschaafd bestek is nergens te verkrijgen.

Ook leuk om te vermelden is dat Chinezen inderdaad echt niet tegen alcohol kunnen. De bijrijder van onze gids nam op een goede avond één biertje en vertelde de volgende dag dat ie er toch wel last van had… Ook was onze gids erg verbaasd toen we na de lunch, waarbij we een biertje ophadden, vroegen of er ergens in de stad een terras was. “Maar jullie hebben toch al bier op?”, aldus Leo de gids. Volgens ons heet hij eigenlijk Reo, maar spreekt hij dit verkeerd uit. Wanneer we in zijn bijzijn iets wilden zeggen over onze gids noemden we hem overigens Gert de gids. Alliteratie is een mooi iets.

Onze gids bracht ons, na bijna drie maanden rijden, bij een gedroomd hoogtepunt; de Chinese muur. Een enorm indrukwekkend bouwwerk waar we ’s avonds nogmaals naar toe gingen en een door Bram zorgvuldig meegenomen Cubaanse sigaar opstaken. Veel mooier dan deze al zittend op een wachttoren in de muur oproken wordt het leven niet!

En daar zaten we dan. 17856 kilometer afgelegd met de motor en aan het pils en de Pekingeend. Inmiddels zijn we in Kiev wachtend op onze vervolgvlucht naar Amsterdam. We uploaden het filmpje hier omdat we hier geen last hebben van de Great Firewall of China. Blij om straks weer thuis te zijn, tegelijkertijd weemoedig dat drie maanden Bier en Benzine voorbij zijn. Het was ongekend geniaal…

Vanuit ons navigatiesysteem hebben we een export kunnen maken van onze exacte route. Zie hieronder voor een kaart hiervan.