Zo niet dan toch

Na maanden van voorbereiding zou zondag 24 april eindelijk het grote moment daar zijn; ons vertrek met familiair uitzwaaicomite uit Apeldoorn. We waren erop voorbereid dat tijdens onze reis dingen anders zouden verlopen dan gedacht, maar dat dat al voor de eerste dag zou gebeuren was toch wel erg onverwacht. Zaterdag was Bram met de motor op weg van Amsterdam naar Zwolle toen hij besloot de stevigheid van een VW Lupo eens aan nadere inspectie te onderwerpen. De Lupo kwam er vanaf met een gebroken achterruit en deuk in de bumper. De Kawasaki lag steviger in puin. Een kromme voorvork, wat gebroken kuipdelen en een uitgestelde start van de reis waren ons deel.

Nadat een behulpzame Puttenaar zijn principes overboord had gezet en ons op zondag toch zijn voorvork had verkocht, konden we aan de slag om de motor van Bram weer op te lappen. Na maandag nog wat extra onderdelen te hebben gehaald en een paar uur doorwerken was het resultaat van de proefrit “hij rijdt weer prima!”. En met dat oordeel konden we maandagavond na een goede stamppot alsnog vertrekken. Niet met zoveel mensen als er zondagmiddag in Apeldoorn waren, maar het moment was er niet minder bijzonder om.

Na alle stress van de vorige dagen hebben we de abfahrt gevierd met een op ons afscheidsfeest gekregen fles bier in ons hotelbed net over de Duitse grens.

Dag twee was vooral saai en stond in het teken van Autobahn-kilometers vreten. Hoogtepunt was de fastfood-pulled-pork-burger in een wegrestaurant, dat zegt genoeg. Wat ook aardig was; een Kawasaki dealer in Frankfurt hielp Bram kosteloos het laatste kromgebogen onderdeel vervangen. We kregen nog gereedschap toe ook. Top service!

Vandaag, dag drie, was verre van saai. De dag begon rustig en enigszins koud in München. Er was in de nacht wat sneeuw gevallen, maar dat mocht in de morgen geen naam meer hebben. Gedurende de rijdag werd het steeds kouder en de hoeveelheid sneeuw naast de wegen steeds groter. Dat was voor ons geen enkel probleem, maar toen de hoeveelheid sneeuw op de weg begon toe te nemen werd het rijden er niet prettiger op. Dat leed werd ietwat verzacht door een regenafwerende spray voor helmvizier van Nederlandse mede-motorrijders. Toen er tunnels afgesloten bleken en vrachtwagens niet meer verder konden rijden werd het echter zelfs ons wat te bar en kozen we eieren voor ons geld. Dit bericht schrijven we vanaf een op de gok gevonden pension. Nadat het eerste pension vol Syrische vluchtingen bleek te zitten zijn we nog iets verder het dorp ingelopen. Daar bleek nog een pension te zitten. Het was eigenlijk gesloten, maar toen de bijzonder hartelijke eigenaresse ons zag streek ze met haar hand over haar hart en bood ons een kamer en een schnitzel aan. Oh, en er is ook bier. Proost; dat het maar mag stoppen met sneeuwen! Of niet, scheisse egal.