Bij het schrijven van ons vorige blogbericht merkten we alledrie dat een weekje vakantie met onze vriendinnen meer en meer begon te lonken. Deze week is inmiddels voorbijgevlogen en was fantastisch! Na het rare moment van elkaar weer zien op de luchthaven van Bishkek zijn we naar het meest luxueuze hotel tot dusver gegaan (wat nog steeds niet betekent dat er altijd warm water is) voor een paar uur rust en een duik in het zwembad. Als vervoersmiddel voor deze week met z’n zessen hadden de vrouwen een oud Russisch busje gehuurd; een UAZ. Deze busjes zijn typerend voor het straatbeeld in alle ex-Sovjet landen waar we tot dusver geweest zijn en ze komen overal, hoe slecht de weg ook. Bij het ophalen vertelde de verhuurder ons dat deze busjes ook wel reden zijn dat de meeste Russen nogal “grumpy” uit hun ogen kijken; na het gebrek aan vering te hebben ervaren begrepen we dat…
Toch was de week met de UAZ geniaal. We hoopten van tevoren al dat het huren van dit busje een aantal goede verhalen zou opleveren, en die verwachting is zeker werkelijkheid geworden. Dit begon al binnen een half uur na het ophalen. Sophie en Gerwin namen dit voor hun rekening. Onderweg terug naar het hotel vertelde de navigatie dat er links af geslagen diende te worden, terwijl dit volgens de borden bij de betreffende kruising niet toegestaan was. Uiteraard namen de locals dit verbod met een centraal Aziatisch korreltje zout en – in Rome do as Romans do – voegden wij de UAZ in deze stroom. Helaas stonden er wat strategisch geplaatste wetshandhavers net na de kruising die de UAZ naar de kant van de weg sommeerden. We hadden van motorrijders bij de lokale motorclub inmiddels begrepen dat zij altijd doorrijden als de politie ze probeert aan te houden (al was het maar omdat de meesten geen motorpapieren schijnen te hebben), maar het acceleratievermogen van de UAZ liet dit niet toe. Na het deponeren van wat geld in het dashboardkastje van de politieauto als “straf” was verder rijden toegestaan. Helaas weigerde de UAZ juist op dit moment te starten… Gelukkig waren de corrupte agenten niet te beroerd toch nog te werken voor hun geld. Toen het hen na met drie man sterk de motor te inspecteren ook niet lukte de UAZ te starten, besloten ze ons aan te duwen. Dit diende achteruit te gebeuren op de drukke driebaansweg waar we op dat moment stonden. Geen enkele passerende auto toeterde…
Vervolgens begon de tocht in de UAZ met z’n zessen. We zijn van Bishkek naar Issyk-kul gereden, een van de grootste bergmeren ter wereld. Een rit van ongeveer 250 kilometer, waar men met een UAZ een dagtaak aan blijkt te hebben. Onze reis bracht ons naar een Yurt-kamp vlak bij het meer. Hier leerden we naast primitief leven het volgende:
– Het is niet mogelijk Kelsey met een grotere glimlach te zien dan wanneer ze op een paard zit.
– Marco houdt Kelsey net niet bij op een paard.
– Tamar scheurt net zo hard off-road als Bram.
– Bram duwt Tamar graag in het water.
– Kirgiziërs denken dat Sophie van Russische origine is.
– Er blijken toch katten te bestaan die Gerwin leuk vindt. We noemden hem Dikkat (Turks voor “gevaar”).
Ook leerden we hier dat UAZ busjes wel degelijk kapot kunnen gaan. Ons exemplaar lekte koppelingsolie, waardoor we op een gegeven moment niet meer konden schakelen. Dit ontdekten we op een zandpad vlakbij het Yurt-kamp. De verhuurder zou een vriend langssturen die in de buurt woonde om dit te repareren. Deze vriend bleek geen automonteur maar een jager te zijn. In Kirgizië gebruikt men daar adelaars bij en toen de vriend ons verzocht om zijn auto terug te rijden naar het Yurt-kamp bleek er naast een geweer op de voorstoel ook een adelaar in de kofferbak te zitten… Later hebben we ook een demonstratie gekregen van hoe zo’n adelaar gebruikt wordt bij de jacht.
Na twee maanden lang uitzicht op twee kerels bleek een verandering van uitzicht een welkome afwisseling. Na een korte onwennige periode omdat je lief je reiswereld binnenstapt, bleek dat juist het missende ingrediënt te zijn om deze reis perfect te maken. De zes dagen samen vlogen om met voor de verandering gesprekken op niveau, gezamenlijk bier drinken, Kirgizië verkennen en individuele quality-time. Veel te snel kwam het moment om Sophie, Kelsey en Tamar weer vaarwel te kussen. De taxichauffeur leek de sfeer aan te voelen en draaide onderweg naar het vliegveld de ene droeve lovesong na de andere. Na het onvermijdelijke afscheid kropen we enigszins bedrukt weer terug de taxi in. Het feit dat het inmiddels half zes in de ochtend was, gevold door nog meer cry, sad songs hielp de stemming niet echt. Na 5 minuten beëindigde onze chauffeur de rouwperiode echter abrupt door spookrijdend de tegenoverliggende gloednieuwe tweebaans rijbaan op te duiken, keiharde house op te zetten en het gaspedaal tot de bodem in te trappen. We snapten ineens waarom er nauwelijks ruimte voor de baggage was op de heenweg; alle ruimte in de kofferbak werd ingenomen door een enorme subwoofer. Met tuitende oren en honderdveertig kilometer per uur tegen het verkeer in waren we een half uur later voor ons hotel weer dolblij in leven te zijn. Het afscheid was weer wat naar de achtergrond gedrukt.
Na het ophalen van onze motoren die we bij de motorclub hadden achtergelaten voor onderhoud (waaronder montage van een nieuwe achterschokbreker) en nog een goede nacht slaap in het luxe hotel vervolgden we onze reis in de richting van Almaty. Hiervoor moesten we de grens oversteken naar Kazachstan. Dit leek voorspoedig te gaan en we bespeurden zelfs een spoortje efficiëntie aan de Kirgizische kant van de grens. De Kazachstanen stuurden ons na het stempelen van ons paspoort echter naar een soort loods waar de bagage gecontroleerd moest worden. Hier waren ook honden aanwezig en een van deze vervloekte schepsels besloot Gerwin in zijn been te bijten (Dikkat!). Dit bleek de procedure bij de grens wel te bespoedigen, maar de levensduur van Gerwin potentieel niet. Kazachstan staat roodgekleurd op de kaart met risico gebieden voor rabiës. Gelukkig zijn we hier van tevoren tegen ingeënt, waardoor er geen antistoffen benodigd zijn, alleen een vervolg-vaccin. Deze vaccins bleken voorradig in publieke ziekenhuizen in Almaty, maar omdat we niet geregistreerd stonden in Almaty mochten de ziekenhuizen dit vaccin niet geven. Pas de volgende ochtend kon worden onderzocht of privé-klinieken dit wel konden, maar omdat tijd erg belangrijk is bij het krijgen van het vervolg-vaccin besloot de reisverzekering dat het beter was Gerwin te evacueren naar Istanboel. Hier is inmiddels het eerste vaccin gezet. Een bizarre en verwarrende situatie welke er voor zorgt dat Gerwin zich in de zon in Istanboel klaarmaakt voor de hammam, en Bram en Marco in de regen de motoren prepareren voor de Mongolische zandpaden.
