Nog een kleine twee maanden…, en dan vertrekken we! Een ongelofelijk gaaf vooruitzicht, maar tegelijkertijd moet er nog een hoop gebeuren voor we kunnen gaan. Op moment van schrijven ligt mijn (Gerwin) motor nog uit elkaar in mijn berging, hebben we onze motorpakken en uitrusting nog niet compleet en m
oeten we nog zes van de acht benodigde visa zien te bemachtigen. Onze paspoorten liggen op dit moment bij de ambassade van Uzbekistan in Brussel, hopelijk zien we die nog terug.
Desalniettemin hebben we ook al een hoop gedaan in de afgelopen maanden. De eerste grote mijlpaal was afgelopen zomer, toen we alledrie een motor hadden gekocht voor onze reis; twee paarse waarvan er één benzine lekte, één niet wilde starten en een derde motor met een elektronisch probleem. Inmiddels is één motor niet meer paars, maar grijs en heeft al een tijdje geen benzine gelekt, een andere motor is deze dagen half paars-half zwart en start inmiddels best behoorlijk en heeft de laatste motor misschien geen elektronisch probleem meer. Gelukkig ontbrak het ons niet aan plekken om te sleutelen; schuren, bergingen, tuinen en woonkamers, in principe is elke locatie geschikt!
Niet overal waar we heen gaan zullen de wegen van even goede kwaliteit zullen zijn, sterker nog; niet overal zullen de paden die we volgen in onze definitie van een weg passen. Daarom hebben we afgelopen najaar een all-road cursus gedaan met de motor. Een erg gave dag in de bossen ergens in Brabant. Verbazingwekkend hoe makkelijk het aan te leren is om toch met een behoorlijke snelheid over een zandpad te kunnen rijden met de motor terwijl je deze onder je voelt zoeken naar grip en het juiste spoor. De dag bestond uit een aantal oefeningen en daarna het rijden van een route waarin al deze oefeningen dan weer van pas kwamen. Bijkomend voordeel van deze cursus is dat we ook wat techniek meegekregen hebben om toch nog enigszins beheerst te kunnen rijden wanneer we rücksichtslos door de zandduinen gaan crossen in de Iraanse of Turkmeense woestijn.
Om Bram enigszins tegemoet te komen hebben we ook met z’n drieën een EHBO-cursus gedaan. Dit vergroot zijn overlevingskansen aanzienlijk mocht hem onderweg iets overkomen. Een kneiterkoude februaridag bleken we voor deze cursus geselecteerd te hebben, waarbij we ook nog het geluk hadden de hele dag een bos in de buurt van Zeist in te mogen. Nuttig was het wel; Heimlich-greep, stabiele zijligging, verbinden, spalken en een aantal casussen hebben de revue gepasseerd. Meest opmerkelijke wat we geleerd hebben; je blijkt een snee in de huid prima te kunnen dichten met secondelijm. Waar dat spul al niet goed voor is!
Tot zover deze eerste update. We zien jullie graag op ons afscheidsfeest; wat we overigens ook nog moeten organiseren…